Smeuïge verhalen

Home interimmanagement wie is Nannie Delsing? Curriculum Vitae Logo en kaarten Contact Home mens en beeld	Soms heeft een medewerker geen zin om jou de eer te gunnen. Met een medewerker die niet goed functioneerde had ik afgesproken dat die naar een andere functie zou zoeken. Uiteraard hielp ik daarbij met attenderen op vacatures, geregelde gesprekken over de voortgang, referenties geven enz. Toch leek het maar niet te lukken. Mijn opvolger was inmiddels benoemd en had via de overdracht van mij precies te horen gekregen wat de afspraken waren en hoe de vlag erbij stond. 2 dagen na mijn vertrek belde mijn opvolger mij thuis: de medewerker had opgezegd ... Het gaat om het resultaat en dat was bereikt, maar ik heb het telefoontje van mijn opvolger erg gewaardeerd (ik had er "natuurlijk" de pest over in dat het niet gelukt was tijdens mijn opdracht). In een van mijn opdrachten had de burgemeester de gewoonte om vrouwen niet bij hun naam te noemen maar aan te duiden als "dat blondje uit A" (collega burgemeester) of "dat dikkerdje uit B" (een van mijn medewerkers). Hij was echter verbaal zéér vaardig en kon mensen met een paar woorden in de hoek zetten. Daarom verbeet ik mij keer op keer en probeerde zo veel mogelijk bij hem uit de buurt te blijven. Binnen mijn afdeling luchtte ik dan mijn hart over deze in mijn ogen grote onbeschoftheden. Mijn verontwaardiging lokte dan weer hilariteit uit bij mijn medewerkers en dan hadden we plezier en was de stoom eraf. Na een behoorlijk lange tijd hadden we in een grotere groep een lunch en de burgemeester vroeg me ineens: waarom krijg ik jou nooit op de kast? Omdat ik dat niet wil, was het antwoord. Oh? Ja, u bent zo verbaal vaardig dat ik het verlies als ik mijn verontwaardiging uit en ik hou niet van verliezen. Dus ik bijt liever het puntje van mijn tong af. Dat vind ik knap van je, was het antwoord. En ik had de indruk dat hij daarna mij ook wat minder probeerde te provoceren. Ik had een opdracht op nogal wat reisafstand. Tijdens het voorstelrondje was een wethouder niet aanwezig en die kwam uit zichzelf een paar dagen later kennis maken. Deur dicht en hij ging er eens goed voor zitten. Na wat inleidende woorden kwam zijn vraag: ja, hij had gehoord dat ik nogal een lange reisafstand had, was dat niet bezwaarlijk? Nee, was mijn antwoord, dan moet je geen interimmanager worden, je werk kan in heel Nederland zijn. En dit rijden was ook nog eens vrijwel filevrij. Ja, dat was dan wel zo, maar hoe deed ik dat dan thuis, wie kookte er dan en zo .........? Heel netjes heb ik verteld dat bij ons degene kookte die het eerste thuis was en dat dat als ik bij hun werkte meestal mijn man was en dat die prima kon koken. Oh, zei mijn gesprekspartner, hij had thuis andere afspraken gemaakt. 's Avonds thuis hebben mijn man en ik maar een glas wijn op deze "afspraken" gedronken! Ik noem mezelf muziekanalfabeet. En toch heb ik een opdracht gedaan bij een conservatorium. Daar viel nog wat te leren voor mij, nietwaar? Ik heb er 2 studentenadministraties in elkaar geschoven: een van de afdeling klassieke muziek en een van het jazz-deel. En dan denk je (nou ja, ik dus) de jazz-lui dat zijn de "losbollen", de klassiekers zijn netjes en gestructureerd. Niet dus. Bij het samenstellen van de tentamenroosters (commissie van enkele docenten met telkens één kandidaat) gebeurde het geregeld dat een docent klassieke muziek enkele dagen vóór een tentamendag af zei omdat hij/zij ergens kon "schnabbelen". De jazz-docenten zeiden "nee" tegen de "schnabbel", ze hadden toch al tentamens afgesproken? Heerlijk toch, zoals zo'n vooroordeel van jezelf eraan gaat? En de bigband die 's middags in de ruimte onder de administratie oefende was ook geen straf. Een (jonge, mannelijke) sollicitant droeg bij zijn eerste gesprek voor een staffunctie in een commerciële organisatie een roze broek, een gebloemd overhemd en een roze rugzak. De P&O-er en ik durfden elkaar niet aan te kijken bij het handen schudden. Tijdens het gesprek bleek hij echter een topkandidaat. De P&O-er confronteerde hem daarom met zijn voor een commerciële organisatie onconventionele kleding. Dat erkende hij en hij gaf aan dat hij niet gesolliciteerd had op een commerciële functie en dat het voor deze functie zou moeten kunnen. Vervolgens vroeg de P&O-er of het mogelijk zou kunnen zijn dat als hij bij een van de vestigingen "op het platteland" zou komen, men hem "van het erf zou gooien". Nee, was het antwoord, want ze kennen me al van mijn werk en ze hebben de verhalen ook al gehoord. Geweldig, hij had helemaal gelijk!! We hebben hem aangenomen en we hebben een flink aantal jaren heel veel plezier gehad van zijn werk en persoon. Overigens merk je dan ook dat niet iedereen (in de top) over zo'n vooroordeel heen kan stappen. In eerste instantie heb ik toch enkele reacties gehad in de zin van "hoe heb je zo iemand kunnen benoemen"; na een tijdje was die scepsis gelukkig helemaal weg. Als het in een organisatie niet gebruikelijk is om in wervingscommunicatie te vermelden "inlichtingen bij de heer ..." dan ben ik zo eigenwijs om er ook geen mevrouw voor te zetten als die inlichtingen bij mij te krijgen zijn. Dat leidde ooit tot de volgende telefoonconversatie: ik wil graag spreken met de heer Delsing. U spreekt met mevrouw Delsing. Hebben ze in die advertentie dan het privé-nummer vermeld? Nee, maar er staat niet dat de inlichtingen te krijgen zijn bij mijnheer Delsing maar bij N. Delsing en dat ben ik. Oh, ja dat kan ook. Kunt u mij vertellen .... De persoon in kwestie leek totaal niet onder de indruk van zijn zojuist gemaakte misser en eigenlijk is dat nog knap ook! 2 van mijn medewerkers kregen een vertegenwoordiger op bezoek die ze niet zo mochten. Ik ging maar eens mee. Na het handen schudden stak de vertegenwoordiger meteen van wal tegen de 2 medewerkers over de kwaliteiten van z'n produkten. Mij keurde hij geen blik waardig. Op een gegeven moment probeerde hij een deal te sluiten. De medewerkers gaven als antwoord: dat moeten we even met onze leidinggevende overleggen en ze keken naar mij ........ De vertegenwoordiger was erg snel weg .... en wij hebben er nog heel lang plezier van gehad.